Niemand wist dat er nog iemand vooruit ging - de eenzame fietser.

De onlangs afgeronde Olympische spelen begonnen met iets behoorlijk bizars. De wielerkoers voor vrouwen op zondag 25 juli jl.is een verhaal van heb ik jou daar. Vooraf werd steeds gesteld dat de Nederlandse vrouwen wel zouden winnen. Al na een kilometer of tien ging er een groepje vooruit die gezien werden als minder belangrijk voor het geheel van de koers. Onder hen onder anderen een Oostenrijkse vrouw, Anna Kiesenhofer. Zij demarreerde al snel uit dit groepje. In hoge snelheid ging ze verder. En ja hoor, tot en met de eindstreep. Zij won goud. Niemand kende haar eigenlijk. Ze had vooraf nauewelijks gekoerst. Ze maakte geen deel uit van eing commerciëel team. Ze hield bovendien niet van rijden in peloton-formatie. Dat vindt ze te gevaarlijk.Qua voorbreiding had ze lange tijd vooral in hete omstandigheden getraind. In hitte en vochtigheid, zoals te verwachten viel in Japan. Alles alleen zonder een groep om zich heen. Hooguit met een coach. Waar bleven de Nederlandse vrouwen? Vanuit de commentaarstoel voor de tv werd daar voortdurend over nagedacht en natuurlijk ook gespeculeerd, want wsten zij veel? De Japanse regie liet af en toe de eenzame fietser zien. Het bleef zo ongeveer voortdurend zo dat de Nederlandse vrouwen weliswaar in de kop van het peloton te vinden waren, maar ze lieten het groepje gaan en deden er niets aan om die vrouwen te achterhalen die al gauw zo'n tien minuten vooruit reden. Na eige tijd werd de voorsprong weliswaar behoorlijk ingekort, maar ze lieten die groep gewoon gaan. Er was tijdens de Spelen blijkbaar niet de onderlingen communicatie, zoals in andere koersen normaal is. Het leidde ertoe - om een lang verhaal in te korten - dat Annemiek van der Vleuten er alleen op uit trok op een gegeven moment om het goud op te halen. De kopgroep was ingehaald of uit zich zelf terug gekomen. Niemand had meer aan Anna Kiesenhofer gedacht. Met uitgestoken armen van vreugde reed van der Vleuten over de eindstreep en meende goud gehaald te hebben. De snel vooruitgereden en in de mist verdwenen Anna Kiesenhofer was echter al een tijdje binnen en had het goud al gewonnen. Op de middag van de afsluiting van de toch wel lang durende Spelen, op 8 augustus jl., rondde ik het al indertijd begonnen verhaal af. Als je veel van de Spelen gezien hebt en je de tv niet aan hoefde te zetten of het ging er wel over leek het een eindeloos gebeuren. Iedere dag kwamen er weer nieuwe en soms ook wel bijzondere verhalen binnen. Dit verhaal van die vrouwen lijkt te stammen uit de vorige eeuw. Ondertussen hebben de Nederlandse sporters tien gouden, twaalf zilveren en veertien bronzen medailles binnengehaald. Daarbij lieten ze in de Medaillespiegel met de zevende plaats voor Nederlnda bijvoorbeeld Duitsland, Frankrijk en Italië achter zich. Een van de dingen die eruit sprongen bij deze Spelen. Nederland is dus geen kleine sportnatie gebleken dat zo af en toe eens een medaille haalt. Nu ben ik overigens niet zo van de cijfers- en speculatie- cq statistiekenjournalistiek. Dit gegeven is echter wel een van de bijzondere dingen bij deze Spelen vanuit Nederlands perspectief. Vantevoren dacht ik 'ik ga niet alles kijken'. Toch raakte ik er bijna aan verslaafd. Verschillende zaken waren daarbij naast de fietelijke sportbeoefening en het wedstrijdprogramma eveneens boeiend, zo niet soms zelfs boeiender. De vanuit Nederland operende praatprogramma's hadden het veel over de achtergronden van de sporters en over hoeveel werk ze hadden verzet om er te komen eerst al en vervolgens zo te presteren als ze deden. Mede aan de hand van de beschouwingen van kopstukken uit de verschillende geledingen, niet in het minst bijvorbeeld in de gestalte van Gregory Sedoc met betrekking tot de atletiek. In Japan werden alle Nederlandse medaillewinnaars of soms ook wie de vierde plaats net gehaald hadden geïnterviewd. Zo kwam van ieder een eigen verhaal naar voren. Misschien was daarbij het verhaal van hardloopster Sifan Hassan nog wel het meest indringend zo niet van een op een bepaalde manier even bizarre inhoud als dat van die boven beschreven wielrenkoers van vrouwen. Ik zie nog voor me dat ze achteraanlopend in een serie kwam te struikelen over een voor haar ten val komende loopster. Ze stond echter weer op en zette me toch een run in tot ze helemaal vooraan komend de hele groep ver vooruit rende en vooraan eindigde. Bovendien dat ze vanaf het begin met een dijspierblessure toch gewoon ging lopen en ook nog twee gouden en een bronzen medaille won. Zowel de 5000, 1500 als de 10000 meter. Fascinerend en zoals Dolf Jansen het tijdens een door hem bij Humberto Tan uitgesproken ode aan haar in één woord si-fantastisch noemde. Zijn verhaal over haar was ook overigens heel goed, incl. zijn opmerkingen over de moeite die verschillende politici zullen hebben gehad met het feit dat er naast vluchtelinge Hassan nogal wat gekleurde Nederlanders waren die het voor Nederland zeer goed deden. Wat we zoal te zien en te horen kregen dus niveau. Of dat bij eerdere Spelen ook zo was, kan ik me niet meer herinneren. Nu vond ik dat duidelijk het geval. Daardoor werd het ook boeiender om regelmatig te kijken. Boeiend was eveneens om te bedenken hoeveel mensen erom heen een en ander mogelijk maakten. Natuurlijk coaches en staf om alle sporters heen. Evenals chef de mission Pieter van den Hoogenband die misschien wel extra belangrijk was als ondersteuner van het team, nu steunverlenende vrienden en ouders van de sporters er niet mochten zijn. Iets wat bescheiden van den Hoogenband bij Humberto Tan onlangs overigens wat minder gewicht gaf dan Tan aanduidde. Ook de tv-medewerkers in Japan waren belangrijk. Eveneens de schijnbaar wel 70000 vrijwilligers ieder voor zich in hun uiteenlopende taken.