Op Schiphol stap ik het plein voor het Plaza op de rillerig makende, miezerige Nederlandse wereld binnen. Ik heb erop gerekend. In Rome alvast mijn lange broek aangetrokken. Maar toch, verder enkel mijn kleurige bloes en nog mijn blote voeten in mijn sandalen. Koud! Twee hete weken Italië - Sicilië en Rome, een treinreis - worden als het ware weggevaagd met één veeg. Geen geweldig weer dus. Eén voordeel: de hitte is in één keer weg, ook al zit hij voorlopig nog in mijn lichaam. Een zekere verademing. Niet wetend dat een periode later we hier in vergelijkbare omstandigheden zullen komen te verkeren.
Cinecittá. De laatste dag in Rome. Wat zal ik nog eens doen? In de hitte is er niet veel puf om veel, om wat dan ook eigenlijk te doen. Ineens schiet het me te binnen. Ik wil altijd nog eens proberen of je van Cinecittá iets te zien kunt krijgen. Dat legendarische Italiaanse Hollywood waar mensen als Sophia Loren en Marcello Mastroianni rondliepen. Waar de beroemde filmmaker Federico Fellini zo van hield en van waaruit hij werkte, waar nog altijd een studio met zijn naam getooid heet te zijn. Iconen van heel bijzondere Italiaanse filmcultuur, waar er zo nog een paar van te bedenken zijn. Bertolucci niet te vergeten. Maar waar is dat in Godsnaam? Is het ver weg? Goed te bereiken?
Onder de grond is het koel. In het metrostation vlakbij mijn B&B-adres kijk ik op de plattegrond van de twee Metrolijnen die Rome rijk is. Het kan niet beter: dit station ligt aan de B-lijn waar ergens, een heel eind verder ook Cinecittá blijkt te liggen. De zaken gaan eens een keer heel voorspoedig. Ik zal mijn Filmstad te zien krijgen. Ik kom er boven de grond en zie het al vlakbij liggen. Hoef dus niet eens ver te lopen ook door de verzengende hitte. Maar wat zie ik al snel: Cinecittá Okkupata. Het is bezet. Er is actie. Al een maand lang blijken de werkers, de technici, de decormakers, de mensen van het licht en wellicht ook een enkele regisseur en acteur de zaak bezet te houden. Onder de bomen - het waait behoorlijk - vertoeven ze tussen tentjes, zitten ze aan lange tafels, lopen ze heen en weer, zijn ze in vergadering aan het overleggen. Vlaggen en spandoeken hangen in het rond.
'Nee tegen de speeltuin'. President Luigi Abete blijkt bedacht te hebben dat de hele boel op de schop moet en dat ze zich beter in de markt moeten plaatsen. Hij wil er een 'Theme Park World Cinecittá' van maken waar buitenlandse filmbedrijven kunnen neerstrijken met hun aanhang. Goedkope massafilms kunnen er dan gemaakt worden en de aanhang kan zich vermaken en baden in wellness-voorzieningen en attractiepark. Dat laatste samen met mensen uit Rome en omstreken die een dagje uit willen. De mensen die er nu hun brood verdienen en op hoog niveau filmtechnisch geschoold zijn vrezen hun werk te verliezen. Dat kan niet anders, zo menen ze.
Gaandeweg krijg ik door dat dit aan de hand is. Het cultuur afbrekende effect van marktdenken is natuurlijk ook hier zich aan het voltrekken in de maatschappelijke werkelijkheid van het mooie Italië. Bij ons moet 45% van het cultuuraanbod overgeleverd gaan worden aan de markt en moet maar zien hoe het overeind blijft. Goed geschoolde mensen zullen langzaam aan verdwijnen en vervangen worden natuurlijk door goedkopere krachten. Ik ben in één keer terug bij mijn studiethema van de laatste tijd, het Neoliberalisme. Ik was het even kwijt. Ik kom hier de metro nog niet uit of er staan mensen achter een standje met handtekeninglijsten. Ik vul mijn naam in. Geef journalist op als mijn functie. Gelijk komen er andere mensen op mij af die me uitvoerig komen vertellen wat hier aan de hand is. Mijn laatste daagje Italië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten